ONE SHOT

łapajcie pisane teraz (taaaak będą błędy więc wybaczcie efekt chwilowej weny)




Właśnie wybiegłem z klasy w środku lekcji gdy dostałem  sms'a od Mitsuo
     

                       ,, Przepraszam nie mogę już tak. " 

Szybko biegłem mijając kolejnych przechodniów.
- Jak to nie?- Powtarzałem sobie w myślach- przecież do cholery ma mnie.
A wszystko zaczęło się po śmierci Mo. Dokładnie wtedy mój ,,przyjaciel" stracił nadzieję na lepsze jutro
*** 3 tygodnie wcześniej ***
>Mitsuo<

-nawet nie wiem co powiedzieć- wykrztusił po chwili
Ja nadal stałem przed nim w parku zapłakany.
-Mitsuo... Ja na prawdę... nie mogę być twoim przyjacielem nie dam rady... -mówiłem łkając
-Natsu ale dla czego? -zapytał nadal wpatrując sie ze mną ze zdziwieniem
-bo... Po prostu nie mogę rozumiesz? Znienawidzisz mnie... wiem to... - unikałem odpowiedzi która była taka prosta wystarczyło tylko powiedzieć ,, Kocham Cię" tak tylko... a może aż?
-Hahahahahaha chodź tu głupku. -usłyszałem jego śmiech a już po chwili przyciągnął mnie do swojego torsu. -Nigdy tak nie mów. Jesteś moim przyjacielem i zawsze nim będziesz. Rozumiesz? -zapytał podnosząc moją głowę i wpatrując się we mnie swoimi zielonymi tęczówkami po czym otarł moje łzy.
Poczułem jak pieką mnie policzki.
-Dobra chodźmy, co powiesz na lody hm? Może wytłumaczysz mi o co chodzi? - powiedział z uśmiechem ruszając w stronę wyjścia z parku.
-nie - powiedziałem bardziej się rumieniąc.
-Jak wolisz. - rzekł czochrając moje rudawe kosmyki.
Tak doskonale to pamiętam.... Do tej pory nie wyznałem mu swoich uczuć. Jednak tydzień po tym wydarzeniu....
Spałem w swoim pokoju gdy nagle rozdzwonił się mój telefon. spojrzałem na telefon na szafce który wskazywał równo 3;20
- boże kto normalny dzwoni o tej porze? -zapytałem siebie wyciągając telefon z pod poduszki i nie patrząc na ekran odebrałem.
-Tak? -zapytałem zaspany
Po drugiej stronie usłyszałem ciche łkanie
-Dlaczego Ona?! -usłyszałem nagle.
Od razu rozpoznałem głos przyjaciela.
-zaraz będę. -odpowiedziałem rozłączając się.
Od razu wyskoczyłem z łóżka i już po chwili biegłem ulicą ubrane w same spodnie dresowe. Do domu przyjaciela dotarłem w ciągu dwóch minut.
Wszedłem bez pukania i pognałem na górę. Nie zastałem bruneta w pokoju więc ruszyłem do łazienki. Leżał tam załzawiony z żyletką w ręce. Z drugiej sączyła się krew. Szybko podbiegłem do niego i zabrałem narzędzie z ręki. sięgnąłem do szafki wyciągnąłem bandaż i opatrzyłem ranę na szczęście nie zbyt głęboką. Przeniosłem chłopaka do salonu gdzie położyłem na łóżku. usiadłem obok zastanawiając się; co teraz? Nawet nie wiedziałem o co mu chodziło. Po chwili poczułem jak nie pewnie wtula się we mnie. Przyciągnąłem go do siebie i po chwili oddech chłopaka zaczął się normować. Spojrzałem na niego i zobaczyłem że zasnął. Delikatnie wstałem z sofy i z fotela sięgnąłem koc którym przykryłem Mitsuo.
Resztę nocy spędziłem u niego.
-Boże jak ja go kocham. Nie ma nic gorszego niż zakochanie się w swoim przyjacielu.  - pomyślałem kładąc się obok niego. 
-nie odchodź - usłyszałem i poczułem ręce chłopaka na torsie.
ucałowałem go w czoło i po chwili również zasnąłem.
Rano obudziło mnie przebijające się słońce zza rolety.
Delikatnie wstałem próbując nie obudzić chłopaka i ruszyłem do kuchni. Czułem się tu jak u siebie. W końcu już nie raz u niego nocowałem. Szybko uwinąłem się robiąc kanapki po czym zaparzyłem herbatę i postawiłem śniadanie na taczce po czym ruszyłem do salonu.
-Dzień Dobry- powiedziałem do budzącego się bruneta
-Co ty tu... ? -zapytał szybko siadając
-To już nie pamiętasz że sam do mnie zadzwoniłeś? -odpowiedziałem podając chłopakowi kubek z napojem.
-Przepraszam- powiedział spuszczając głowę.
-ej, co się dzieję? -zapytałem siadając obok niego.
-Mo... Ona nie... nie żyje.... -powiedział po czym znowu zaczął płakać
-och... Ko... znaczy się Mitsuo będzie dobrze. - powiedziałem przytulając go do siebie i głaszcząc po plecach...

Tydzień później nastąpił pogrzeb przyjaciółki bruneta która popełniła samobójstwo. Mitsuo cały czas obwiniał się o to że nie udało mu się jej uratować i że to jego wina.
Stałem przed jego domem pukając w jak na złość zamknięte drzwi. Nagle ujrzałem otwarty balkon. Szybko wdrapałem się po kamiennej ścianie i wszedłem przez otwarte drzwi.
Siedział na kanapie zapłakany. podszedłem do niego i pomyślałem :
-teraz albo nigdy.-
Szybko klęknąłem przed nim ręką podniosłem jego twarz spojrzałem we śliczne zielone oczy bruneta po czym delikatnie musnąłem jego usta.
 wyczułem jego wahanie jednak po chwili odwzajemnił pieszczotę i sam pogłębił pocałunek wczepiając palce w moje włosy.
Gdy odsunęliśmy się od siebie by złapać oddech poczułem rumieńce na swoich policzkach a chłopak delikatnie się uśmiechnął.
-Kocham Cię - wyszeptałem i gdy dotarło to do mnie spaliłem buraka.
Jednak Mitsuo podniósł moją głowę i pocałował mnie.
-Dziękuje że w końcu to powiedziałeś. Ja ciebie też. -dopowiedział po chwili i znowu mnie pocałował.




KONIEC
czekam na komentarze ;) Pozdrawiam!
~Lucy